Onlangs las ik in de krant een stukje over straatkunst als zijnde het ultieme niveau van graffiti, maar dat het eveneens kan beschouwd worden als als een plaag voor gemeenschappen, een doorn in het oog of een bewijs van sociale ontwrichting.
Aan de andere kant is het pas sinds de geboorte van de reclame, dat het illegaal is om in het openbaar graffiti te plaatsen. Veel kunstenaars die graffiti maken geloven dat publiek eigendom het beste canvas is om hun werk te tonen, vooral als er een sociale of politieke boodschap achter zit.
Waarschijnlijk ligt de waarheid, zoals zo vaak ergens in het midden. Als het een statement maakt, emoties losmaakt en er zo levendig en opwindend uitziet als de beste kunst kan, dan noem ik het geen vandalisme.
